Αυτοάμυνα

Αυτοάμυνα:

Οποιαδήποτε "πράξη" ενός ατόμου που έχει σαν σκοπό την αποφυγή επιβλαβούς ενέργειας απο άλλο άτομο.

Είναι γνωστόν σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη ότι η αυτοάμυνα αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ατόμου, κοινωνικής ομάδος, οργανισμού, κρατικής οντότητας, όταν αυτοί δέχονται ένοπλη ή άοπλη επίθεση, σωματική - πνευματική - ψυχολογική.

Εν τούτοις η συζήτηση στον ΟΗΕ περι αυτοάμυνας, περιστρέφεται κυρίως γύρω απο το ερώτημα αν θα πρέπει να εκδηλωθεί η "επίθεση" για να αντιμετωπιστεί μια "απειλή" ή όχι.

Αν δηλαδή ο αμυνόμενος πρέπει να δεχθεί και καταφέρει να απορροφήσει ένα πρώτο πλήγμα πρίν αντιδράσει.

Οι βασικές αρχές που διέπουν την Αυτοάμυνα είναι η Αναγκαιότητα και η Αναλογικότητα.

Πρόκειται για δύο όρους οι οποίοι τυγχάνουν συνεχούς επεξεργασίας και κριτικής αφού ειδικά η Αναλογικότητα δεν μπορεί να οριοθετηθεί με κοινά αποδεκτά μέτρα και σταθμά.

Αν η Αναγκαιότητα εκφράζει την "ανάγκη", το δικαίωμα της αυτοπροστασίας, η Αναλογικότητα δεν μπορεί να ορίσει/περιορίσει τους απαιτούμενους /διαθέσιμους μηχανισμούς αντίστασης/αντίδρασης αρκεί η εφαρμογή αυτών να μην υπερβαίνει την χρονική στιγμή που επιτεύχθηκε η εξουδετέρωση της απειλής.

Υπάρχει και αντίλογος με ισχυρά επιχειρήματα σε ότι αφορά την επέκταση της χρήσης/κατάχρησης μετά την εξουδετέρωση της απειλής των διαθέσιμων μηχανισμών προστασίας αφού αυτή εξαρτάται  από την ιδιότητα, τις τεχνικές γνώσεις, την ψυχολογική ηρεμία και την εξοικείωση του αμυνόμενου με τους μηχανισμούς που επέλεξε ή διέθετε για να αμυνθεί σε συνδυασμό με τα ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά της απειλής και την ψυχολογική κυρίως επίδραση τους επί του αμυνόμενου.

Η διδασκαλία τεχνικών αυτοάμυνας επομένως πρέπει να περιλαμβάνει την κατάλληλη πνευματική , ψυχολογική και σωματική προετοιμασία του ενδιαφερόμενου ο οποίος θα πρέπει να γνωρίζει άριστα το νομικό σύστημα του κράτους στο οποίο λειτουργεί ως πολίτης ή βρίσκεται ως επισκέπτης, τον εγκληματικό χάρτη της περιοχής, τις συνήθειες, νοοτροπίες -τον συμπεριφορισμό της τοπικής μικροκοινωνίας και να μην περιορίζεται και μόνο στην μηχανική αναπαραγωγή αόπλων και ενόπλων τεχνικών αυτοπροστασίας οι οποίες στην πράξη ακυρώνονται από την διαφορά ψυχολογικής προετοιμασίας και διάθεσης μεταξύ απειλής και απειλούμενου.

Η εξάσκηση πρέπει να μην είναι μηχανικά επαναλαμβανόμενη αλλά να ανταποκρίνεται στο γενικό και ειδικό περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται ή επιθυμεί να επισκεφτεί ο ενδιαφερόμενος.

Το άκρως απειλητικό περιβάλλον το οποίο διαγράφεται στην περιοχή μας με εισαγωγή νέας νοοτροπίας και αντίληψης περί την ανθρώπινη ζωή καθιστούν επιτακτική της ανάγκη επανεξέτασης της αυτοάμυνας τόσο στο νομικό σκέλος αυτής όσο και στις άοπλες και ένοπλες τεχνικές και τακτικές που θα πρέπει να παρέχονται προς εκπαίδευση των ενδιαφερόμενων.

Ένα βασικό στοιχείο το οποίο πρέπει να απαλειφθεί από την εκπαίδευση σε τεχνικές αυτοάμυνας είναι η αποδέσμευση του εκπαιδευομένου από περίπλοκες , κινηματογραφικής ροής, τεχνικές.

Mία δέσμευση η οποία έχει προέλθει απο το περιοριστικό της νομοθεσίας και την ανυπαρξία κουλτούρας ασφαλείας.

Ατομικής και συλλογικής.

Πολλοί εκπαιδευτές χρησιμοποιούν μια ροή στην εφαρμογή των τεχνικών η οποία εκθέτει χρονικά τον αμυνόμενο στην επαφή με την απειλή ως η απειλή να είναι γνωστή και αντιμετωπίσιμη.

Οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να αναζητούν το υπόβαθρο , την θεωρητική και πρακτική κατάρτιση εμπειρία του διδάσκοντος και να μην επαναπαύονται σε εμπόρους που αυτοχρήζονται δάσκαλοι και εκπαιδευτές.