Αυτοκτονίες στο στρατό.Μια παράπλευρη απώλεια.

Οι μηχανισμοί εκείνοι που οδηγούν το άτομο στην αυτοκτονία δέν έχουν προσδιορισθεί επακριβώς.

Μιά Γαλλική μελέτη εντοπίζει 3 παράγοντες που πιθανόν να οδηγήσουν ένα άτομο στην αυτοκτονία και είναι:

-Αδυναμία προσαρμογής στο μεταπολεμικό περιβάλλον.

-Αδυναμία να συνυπάρξουν με ατομικά και άλλα βιώματα απο την περίοδο των επιχειρήσεων  ή και κατα την διάρκεια αυτών.

-Τραύματα και αναπηρίες.

Σε αυτή την προσέγγιση ως αντίποδας εμφανίζεται η στατιστική , η οποία αναφέρει οτι απο όσους έχουν εκδηλώσει αυτοκτονική διάθεση επιτυχώς ή ανεπιτυχώς, 

το 1/3 ποτέ δεν βρεθηκαν σε αποστολή μάχης,

το επόμενο 1/3 εκδήλωσε αυτοκτονική διάθεση κατά την διάρκεια της ανάπτυξης του σε πολεμικό θέατρο 

και το τελευταίο 1/3 μετα την αποχώρηση του απο την ζώνη επιχειρήσεων-επαναπατρισμός.

-Δεν γνωρίζω τους στρατιώτες μου, δήλωσε αμερικανός αξιωματικός και ο λόγος ήταν , ότι σε μονάδες με υψηλή συχνότητα  ανάπτυξης σε πολεμικά θέατρα, ο χρόνος που μεσολαβεί μεταξύ δύο αναπτύξεων, καταναλώνεται σε εκπαίδευση και προετοιμασία για την επόμενη αποστολή!

Αυτό αφενός πιέζει τον στρατιώτη και αφετέρου απομακρύνει την διοίκηση απο τα προσωπικά προβλήματα και ζητήματα του στρατιώτη.

Ακριβώς  αυτή κατάσταση βιώνει και ο Τούρκος στρατιώτης, εξού και το μεγάλο ποσοστό αυτοκτονιών και λιποταξιών, είναι δε και ο λόγος που η Τουρκία προχωρά σε μείωση το ανθρώπινου δυναμικού με ταυτόχρονη βελτίωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης.

Μία κίνηση που δέν πρέπει να περάσει απαρατήρητη απο τα Ελληνικά επιτελεία.