Μαθήματα πολέμου απο την Μέση Ανατολή και η Δυτική Θράκη. Μέρος 2ον.

Ευαγόρας Παλλικαρίδης!

Στό πρώτο μέρος αναπτύξαμε τον τρόπο με τον οποίο οι Ισραηλινοί και οι Άραβες στίς μεταξύ τους πολεμικές αναμετρήσεις, χρησιμοποίησαν τακτικές που αποσκοπούσαν ,πλέον του καθαρά στρατιωτικού σκοπού- την ήττα του αντιπάλου στο πεδίο της μάχης , στην κοινωνικοπολιτική ανατροπή της υφιστάμενης σύνθεσης των εμπλεκομένων.
Αυτή η τακτική έχει μακροπρόθεσμες επιπτώσεις και οφελήματα, αρκεί να γίνεται επαρκής και συστηματική αξιοποίηση τους μέσα απο πολιτικούς και διπλωματικούς διαύλους στην της ειρήνης περίοδο.
Οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν δομηθεί σε μια βάση φόβου.
Ο φόβος της καθημερινής επιβίωσης απο τα άγρια θηρία στις πρώτες κοινωνίες, δημιούργησε μικρές ανθρώπινες ομάδες για την κοινή αντιμετώπιση του φοβερού εχθρού.
Διατρέχοντας τον χρόνο, διαπιστώνουμε ότι  και σήμερα, οι κοινωνίες στο σύνολο τους, είναι δομημένες και οργανωμένες , στην αντιμετώπιση ενός κοινού εχθρού, ο οποίος όμως δεν προέρχεται απο το φυσικό περιβάλον , αλλά απο τον ίδιον τον άνθρωπο.
Το κυρίαρχο στοιχείο στην ανθρώπινη καθημερινότητα δεν είναι τίποτε άλλο, απο τον φόβο.
Εργασιακή ανασφάλεια (φόβος επιβίωσης-διατροφής),αδυναμία ικανοποίησης ιατροφαρμακευτικών αναγκών (φόβος απώλειας ζωής ),καθώς και δεκάδες άλλες μορφές του φόβου, κυριαρχούν στην καθημερινότητα μας.
Σε κρατικό επίπεδο, οι φόβοι ανάμεσα στους άλλους, σχετίζονται και με την διατήρηση της εδαφικών ορίων καθώς και την αντιμετώπιση των όποιων προκλήσεων και απειλών πρός αυτό.
Είναι λοιπόν σημαντικό και ουσιαστικό να δούμε πώς καλλιεργείται , πως συντηρείται και με ποιό τρόπο διαχέεται ο φόβος.
Το ανωτέρω τρίπτυχο είναι πολύμορφο και δαιδαλώδες.
Δεν θα ήταν εφικτό να αναπτυχθεί μέσα απο τις λίγες γραμμές αυτής της τοποθέτησης.
Στην στρατηγική , ο πλέον επαρκής και αποτελεσματικός τρόπος διάχυσης φόβου, είναι η συνεχή επισήμανση στον αντίπαλοτης ιστορίας,  της πλέον προσφάτου.
Στην Ελληνοτουρκική περίπτωση, η Τουρκία αυτή την στιγμή, επιδεικνύει την κατοχή της Κύπρου, την σοβαρότερη και ισχυρότερη μορφή φόβου που υφίσταται αυτή την στιγμή.
Αυτή η κατοχή παραπέμπει  σε στρατιωτικές ήττες, σε προσφυγοποίηση του λαού,κυβερνητική και πολιτική ανυπαρξία και ανικανότητα του ηττημένου καθώς και σε δεκάδες άλλες παραμέτρους με αποδέκτες τον ηττημένο και τρίτους ενδιαφερόμενους.
Στην περίπτωση των Ιμίων , ουσιαστικά μία επιχείρηση πολιτικής αποτροπής εκ μέρους της Τουρκίας , απέδειξε ότι η Ελληνική πλευρά αδυνατεί στην πράξη να λειτουργήση αμυντικά  σε όλα τα επίπεδα, καταρακκώνοντας το εθνικό συναίσθημα, αλλά κυρίως αυτο της ασφάλειας.
Ο Ελληνικός λαός διαπίστωσε ιδίοις όμμασι, ότι οι οικονομκές και λοιπές θυσίες μόλις 22 χρόνια μετά την συντριβή του στην Κυπρο, ότι αδυνατεί να αμυνθεί και διατηρήση το μητροπολιτικό εδάφος.
Οι ψυχολογικές επιπτώσεις είναι εμφανείς και σήμερα.
Στην δυτική Θράκη, η κρατική απουσία είναια εμφανής, συνοδεύεται απο ισχυρό Τουρκικό και ισλαμικό εισοδισμό,ενώ ταυτόχρονα το Τουρκικό εθνικό συναίσθημα κατακτά έδαφος σε σχέση με το Ελληνικό και αντικαθιστά την θρησκευτική ταυτότητα, πάνω στην οποία έχτισε την πολιτική του το Ελληνικό κράτος,ΕΣΦΑΛΜΕΝΑ, απο το 1922 και μέχρι σήμερα , χωρίς καμία προσπάθεια προσαρμογής ,κυρίως αντίληψης, της ισλαμικής κουλτούρας  Θεοποίησης του ισλαμικού κοινωνικού και αστικού μοντέλου.
Αυτή η αδυναμία αντιμετώπισης της Τουρκοισλαμικής απειλής,σε κάποιες περιπτώσεις καταγράφθηκε ώς δοσιλογισμός¨αυτό φυσικά δεν ανατρέπει το αποτέλεσμα,λειτουργεί απαξιωτικά και αποθαρρυντικά , αποδομώντας την ψυχολογία και την διάθεση για όποιας μορφής αντίσταση και αντίδραση.
Αντίσταση και αντίδραση, που ενώ για τους γείτονες μας είναι φυσικό και ζωτικό δικαίωμα, στην ημέτερη περίπτωση αξιολογείται και μόνο με συγκεκριμένης χροιάς πολιτικούς όρους, οι οποίοι και καθοδηγούν τις περαιτέρω κινήσεις σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο.
Το τελευταίο είναι υπό αναθεώρηση, λίαν προσφάτως τα Ελληνικά επιτελεία μελετούν προληπτικά χτυπήματα, ασχέτως αν τα εφαρμόσουν.
Τουλάχιστον να υπάρχει μια κατευθυντήριος γραμμή.
ΔΟΓΙΒΑΝΗς Γ.