Η βολή του όπλου με την χρήση ενός ή δύο χεριών είναι μια παλιά ιστορία και ταυτόχρονα τακτικής και πρακτικής φύσεως συζήτηση.Ασφαλώς το κράτημα του όπλου και η σκόπευση με δύο χέρια προέκυψε καταρχάς απο το βάρος του όπλου και την ανάκρουση.
Η ανάκρουση πηγάζει απο την σχεδιαστική ιδιομορφία κοινό πρόβλημα σε όλα τα όπλα και την ισχύ του χρησιμοποιούμενου πυρομαχικού.
Ενας βασικός λόγος που υιοθετήθηκε το διαμέτρημα των 5.56mm ήταν ακριβώς για να αμβλύνει την ανάκρουση και να μπορεί το όπλο να είναι ευκολόχρηστο απο κάθε σωματότυπο στρατιώτη.
Η χρήση ενός χεριού με τυφέκια όπως το Μ-16/4, του Καλάσνικωφ, όχι μόνο δέν διδάσκετε αλλά είναι και αδιανόητη στούς δυτικούς στρατούς.
Αυτό όμως έρχετε σε ευθεία αντιπαράθεση με το σύγχρονο εκπαιδευτικό μοντέλο , που δεν επιθυμεί την σωληνοειδή όραση στην μάχη, αλλά την περιμετρική επαφή με το περιβάλλον απειλής.
Η χρήση του Μ-16 για παράδειγμα μέ ενα χέρι , είναι ευκολότατη,προσφέρει περιμετρική επαφή με το περιβάλλον και ο μαχητής μπορεί με ασφάλεια και άνεση να εμπλέξη πέραν των δύο στόχων.
Ειδικά σε αστικό περιβάλλον η δυνατότητα ανεξάρτητης χρήσης των δύο χεριών είναι ζωτικής σημασίας αφού εξουδετερώνετε η βασική απειλή που ακούει στο όνομα , Αιφνιδιασμός.
Ουσιαστικά στην μάχη αναζητούμε λύσεις πρακτικές και απλές και όχι την τυποποίση του σκοπευτηρίου που έχει σκοτώσει τεράστιο αριθμό στρατιωτών και contactors στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.
( απόσπασμα απο το ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΜΑΧΗΣ)
ΔΟΓΙΒΑΝΗΣ Γ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου