 |
| αριστερά η φρεγάτα Ελλάς, που πυρπολήθηκε για .............οικονομικές προστριβές! |
Στο βιβλίο αυτό το οποίο προλόγησε ο στρατηγός
JEAN VALLUY, ανώτατος δοικητής συμμαχικών δυνάμεων κεντρικής Ευρώπης , μεταξύ άλλων διαβάζουμε:
-Οι Ιταλοί είχαν προετοιμασθεί για μία αποστολή ειρηνικής κατοχής ή αυτό το οποίο αποκαλούν οι Γάλλοι,baroud d'honneur.
Τουναντίων, βρέθηκαν απέναντι σε ένα στράτευμα με υψηλότατο ηθικό,μεγάλη σωματική αντοχή,συστηματικά εκπαιδευμένου στον ορεινό αγώνα,καλού τυφεκιοφόρου , εξαίρετου βομβιστού.........
Αυτά που προσάπτουν οι ξένοι για τον Ελληνικό στρατό ο οποίος ενεπλάκη σε σφοδρές μάχες με τους Ιταλούς στο Ελληνοαλβανικό μέτωπο, αποτελούν κόσμημα , αλλά και ενόχληση για κάποιους άλλους.
Εδώ, να θυμηθούμε την επιθεώρηση του ΙΕΡΟΥ ΛΟΧΟΥ στην Παλαιστίνη απο την πολιτική ηγεσία, κατα την οποίαν ειπώθηκε το εξής τραγικό.
Τραγικό, διότι εκείνη η τοποθέτηση, αποτέλεσε ειδικά μετά την μεταπολίτευση οδηγό, για την εκπαιδευτική απαξίωση του στρατεύματος και την μετάλλαξη του σε μηχανισμό πολιτικής συνδιαχείρισης κονδυλίων και επιταγών, ασχέτων με την αποστολή του στρατεύματος.
Εκστασιασμένοι απο την στρατιωτική επίδειξη του ΙΕΡΟΥ ΛΟΧΟΥ, οι παρευρισκόμενοι πολιτικοί διερωτήθησαν :
-Αυτούς, πώς θα τους δαμάσουμε?
-Ο 'Ελληνας στρατιώτης ήταν άριστος μαχητής, που σημαίνει ...εκπαίδευση.
Ηταν άριστος στον ορεινό αγώνα, που σημαίνει... εξειδίκευση.
-Είχε άριστο ηθικό, που σημαίνει ....ισχυρή και αδιάλειπτη ψυχοδιανοητική προετοιμασία και εμπέδωση.
-Τον χαρακτηρίζει καλό τυφεκιοφόρο, που σημαίνει ότι ο στρατιώτης....... είχε καλή γνώση της βολής μάχης και της τακτικής που απορρέει και απαιτείται απο αυτήν.
Σήμερα και σε αντιδιαστολή με τα πεπραγμένα και καταγεγραμμένα, παρατηρήται μια παροχέτευση της δεξαμενής ατομικών ικανοτήτων-δυνατοτήτων -δημιουργικότητας σε ένα ουτοπικό και μονοσήμαντο μηχανισμό, οποίος κάλλιστα μπορεί να εξαυλωθεί όταν η τράπουλα είναι σημαδεμένη και ο οποίος ακούει στο όνομα τεχνολογία.
Η μεταμόρφωση του μαχητή σε τεχνολογικό υποκείμενο, ο Τοτεμισμός με τον οποίο αντιμετωπίζεται η σύγχρονη τεχνολογία στα της μάχης, απόδειξε σε πολλές περιπτώσεις με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο, οτι η διάσταση μεταξύ της τεχνολογίας, του στρατιώτη και της μάχης στην οποία συμμετέχει αυτός και αποτελεί οργανικό και αναπόσπαστο τμήμα της, είναι σε αντίφαση.
Στην μάχη του Μογκαντίσου, το ατομικό και ομαδικό σθένος καθώς και η αποφασιστικότητα να διασωθούν, συνεπικουρούμενοι απο την άριστη εκπαίδευση τυφεκιοφόρου πού είχαν λάβει, οδήγησε τους αμερικανούς στρατιώτες στίς φίλιες γραμμές.
Η τεχνολογία, επιβεβαίωσε την αναγκαιότητα ατομικής και ομαδικής εκπαίδευσης του μαχητή για την καθολική επικράτηση του στρατεύματος επί του πεδίου.
Ενα rpg-7 και ένα μεταφορικό ελικόπτερο << σκηνοθέτησαν >> ένα απο μεγαλύτερα σχολεία τυφεκιοφόρου στην εποχή μας.
Μάθημα μοναδικό και διαχρονικό.
Η περίπτωση του Μογκαντίσου πού επιλέχθηκε ώς παράδειγμα, θέλει ακριβώς να τονίσει τον μετέπειτα αποτυχημένο προσανατολισμό πολλών στρατιωτικών παραγόντων στην υιοθέτηση υψηλής τεχνολογίας στα της μάχης, παραμερίζοντας ή ακόμα και αδιαφορώντας για τον στρατιώτη.
Η αδιαφορία, ως ανεπάρκεια, προέκυψε απο την αδυναμία ανάγνωσης των σύγχρονων πολέμων και την επίδραση στήν λήψη αποφάσεων του ξένου παράγοντα.
(Ο ξένος παράγων κατά κανόνα κινείται απο ιδιοτελείς σκοπούς, με βασικό γνώμωνα, το οικονομικό συμφέρον του κράτους που αντιπροσωπεύει.)
Απο τον πόλεμο της Κορέας, του Βιετνάμ , τα Φώκλαντ¨
-ΟΛΟΙ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΜΑΧΕΣ ,ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΠΟΥ ΕΛΑΒΑΝ ΜΕΡΟΣ, είναι ενα ευρέως διαδεδομένο σλόγκαν σε πολλές χώρες του κόσμου.
Υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε πολέμους που λαμβάνουν χώρα μακριά απο το μητροπολιτικό έδαφος και αυτών που γίνονται στά όρια, ή εντός των κρατικών ορίων.
Στην μέν πρώτη περίπτωση η μάζα παραμένει αμέτοχη, οι υποδομές , η καθημερινότητα αλώβητες.
Στην δεύτερη περίπτωση το σύνολο των εμπλεκομένων κοινωνιών , των υποδομών , αυτή καθ΄ αυτή η συνήθης τακτική καθημερινότητα, ανατρέπεται, τίθεται σε καθολική και επαναλαμβανόμενη αμφισβήτηση η φυσική συνέχεια της ζωής.
Η διαπίστωση αυτή δείχνει πόσο σημαντική, ζωτική ,προσεκτική και ενδελεχής πρέπει να είναι η προετοιμασία κοινωνιών , οπως η Ελληνική, η οποία πιθανόν να κληθεί να αντιμετωπίσει την δεύτερη εκδοχή.
Η μεταστροφή των στρατιωτικών μηχανισμών σε τεχνολογικές πλατφόρμες, με ταυτόχρονη υποβάθμιση του ανθρώπινου παράγοντα, αυτού του ηρωικού στοιχείου που συνδέεται με τον Αλτρουισμό, αποτελεί το πλεόν επιτυχημένο μοντέλο κατάλυσης της εθνικής άμυνας.
Ενα μοντέλο για το οποίο έχουν ειπωθεί ελάχιστα,
Ουσιαστικά, είναι ο ΓΟΡΔΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΤΕΛΕΙΩΝ , τα οποία καταφεύγουν σε δευτερεύουσες λύσεις για την αποφυγή της σύγκρουσης με τον κοινωνικό ανερματισμό, πιθανόν και την εναντίωση.
Μια ιδιαίτερη μεταστροφή στον σχεδιασμό πολέμων, είναι η χρήση ιδιωτικών στρατών.
Εδώ το κενό ενημέρωσης είναι τεράστιο.
Ρωτώντας αρκετούς γνωστούς, πως ερμηνεύουν αυτή την έννοια , η απάντηση ήταν τραγικά ίδια:
-Μισθοφόροι! Μισθοφορικές εταιρείες.....
Το ποτήρι μισογεμάτο.
Η ιδιωτικοποίηση του πολέμου ερμηνεύεται με δύο τρόπους.
Ο πρώτος και ο πλέον κοινός, ευρέως γνώστος και παραπλανητικός, είναι η χρήση μισθοφόρων, που προσελκύονται απο οικονομικά-ιδεολογικά - θρησκευτικά - πολιτικά κίνητρα και συνδιασμούς ανωτέρω.
Η δεύτερη μορφή ιδιωτικοποίησης του πολέμου είναι, όταν εμφανίζονται απειλές και απαιτείται η αντιμετώπιση τους εκ των ενόντων συγκεκριμένου κοινωνικού χωροδικτυώματος.
Ο όρος ...εκ των ενόντων, είναι σαφέστατος και ερμηνεύεται ως η άνευ προγραμματισμού αντιμετώπιση απειλής.
Αυτή η άνευ προγραμματισμού αντιμετώπιση, τελικά, μόνο απρογραμμάτιστη μπορεί να μήν είναι, αφού προκύπτει απο μακροχρόνιες διεργασίες και επιδράσεις οι οποίες εχουν απονευρώση και αποδυναμώση την περιοχή ενδιαφέροντος απο την πρωτεύουσα των αποφάσεων.
Επιστεγάζει την ανικανότητα -αδυναμία ή και σκόπιμη αποστασιοποίηση απο τις εξελίξεις, σε μία ή περισσότερες περιοχές ενδιαφέροντος που τείνουν ή έχουν μετατραπεί σε ζώνες αμφισβήτησης , εν τέλει σε εμπόλεμες ζώνες.
Ο λιβανέζικος εμφύλιος πόλεμος ανέδειξε την σπουδαιότητα και αποτελεσματικότητα αυτού του μοντέλου ιδιωτικοποίησης του πολέμου, το οποίο με εξαιρετική διαύγεια εντόπισαν και μελέτησαν άτομα όπως ο ΜΙΣΕΛ ΒΑΡΣΑΦΚΣΙ, Ισραηλινός ακτιβιστής.
Αυτό το μοντέλο είναι πιθανόν να εμφανισθεί στην Δυτική θράκη , εφόσον η Ελληνική πολιτεία και πολιτική, αποτύχη να παραμείνει ο καθοριστικός και ρυθμιστικός παράγοντας της καθημερινότητος στην περιοχή.
Η Τουρκία η οποία κινείται με αργά και σταθερά βήματα στρατηγικής για την απαξίωση της Ελληνικής κρατικής μηχανής και την θυματοποίηση του μουσουλμανικού στοιχείου, μπορεί να ελπίζει τα μέγιστα απο την έναρξη ενός ιδιωτικοποιημένου πολέμου στην περιοχή της Δυτικής Θράκης , στην πυροδότηση του οποίου η συμμετοχή της θα είναι καθοριστική.
Επαφίεται στην Ελληνική πολιτεία να αντιληφθει του κινδύνους που διαγράφονται στην περιοχή και να τονίζει σε κάθε περίσταση, την πολιτική -πολιτιστική-οικονομική και ανθρωπιστική κυριαρχία της , κυρίως δε την σοβαρότητα ευθύνη και ευθύτητα με την οποία παρατηρεί την καθημερινότητα στην Δυτική Θράκη.
Μέσα απο μια τέτοια λειτουργικότητα, θα αποτραπούν και θα απομονωθούν εξωγενείς μηχανισμοί που αυτή την στιγμή κινούνται απροκάλυπτα στην περιοχή, υπονομεύοντας την Ελληνικότητα της.
ΔΟΓΙΒΑΝΗΣ Γ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου