Τρομοκρατία, μέρος πρώτον

Με αφορμή την σημερινή συζήτηση στην Βουλή και την ισχυρή αντιπαλότητα που αναπτύχθηκε σε σχέση με την ακρο-αριστερά και ακρο-δεξιά τρομοκρατία, αξιοποιούμε την ευκαρία για να αναφερθούμε στο ζήτημα της Τρομοκρατίας.

Για τον δυτικό κόσμο, η τρομοκρατία είναι μια ανούσια, ύπουλη και βάναυση πράξη η οποία στοχεύει στην αν όχι κατάρρευση, τουλάχιστον καταρράκωση του δυτικού αντιληπτικού και συμπεριφοριστικού μοντέλου.

Αυτή η ερμηνεία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο των δυτικών αναλυτών οι οποίοι ταυτόχρονα αναγνώριζαν και υπεδείκνυαν πίσω απο κάθε τέτοια ενέργεια, παλαιότερα βεβαίως, την πάλαι ποτέ κραταιά Σοβιετική Ένωση, σήμερα πλέον τον Ισλαμικό φονταμενταλισμό.

Επιχειρώντας μια μικρή αναδρομή στην ιστορία της τρομοκρατίας και αποφεύγωντας την χρήση στατιστικών δεδομένων όπως και την αναφορά στα υλικά και τις τακτικές των τρομοκρατών, ένα αγαπημένο πεδίο σχολιασμού, με εμμονική διάθεση, των ΜΜΕ που καλύπτουν τρομοκρατικές ενέργειες με τους ρεπόρτερ τους να διαγκωνίζονται ποιός θα μεταδώσει με τον πλέον δραματικό τρόπο το συμβάν, θα ξεκινήσουμε με τον διάλογο των Νέγκρι, Μπακούνιν και Κόστα κάπου στον 19ον αιώνα για την σχεδίαση και υλοποίηση ένοπλων χτυπημάτων.

Νέγκρι:

Το σχέδιο είναι ωραιότατο και ταυτόχρονα τόσο παλαβό,

που οι γνωστικοί είναι αδύνατον να το περιμένουν,

πόσο μάλλον να το φανταστούν...

Απο τότε μέχρι και σήμερα, θεωρητικοί και μή της τρομοκρατίας, αναζητούν τον “χρυσό αλγόριθμο” που θα τους βοηθήσει να εντοπίζουν τους παλαβούς και να εξουδετερώνουν τα...παλαβά σχέδια τους!

Στο σχετικά μακρινό... 1892, σε Αμερική και Ευρώπη καταγράφηκαν 500ς και 1000ς αντίστοιχα βομβιστικές επιθέσεις!

Για την ιστορία, στην Ελλάδα κατα την διάρκεια τη στρατιωτικής διακυβέρνησης 1967-1974, καταγράφτηκαν 170 βομβιστικές ενέργειες.

Απο το 1974 μέχρι και σήμερα το γράφημα των ενεργειών περιλαμβάνει αξιοσημειώτες εξάρσεις και ταπεινώσεις σε ποσότητα και ποιότητα των ενεργειών καθώς και της στοχοποίησης.

Εν τούτοις, στην Ελληνική ιστορία, υπάρχουν και ενέργειες οι οποίες δεν αναφέρονται ως τρομοκρατικές για λόγους που δεν είναι διευκρινισμένοι, αν και ό όρος τρομοκρατία είχε υιοθετηθεί στην Αγγλία απο το ...1798.

Φυσικά, αναφερόμαστε στην δολοφονία του πρώτου κυβερνήτου της Ελλάδος του Ιωάννου Καποδίστρια.

Ο φάκελος της δολοφονίας του Ιωάννου Καποδίστρια είναι μη αποδεσμευμένο άκρως απόρρητο υλικό και βέβαια πλήν ελαχίστων στην βρετανία κανείς δεν γνωρίζει τι περιλαμβάνει και κυρίως πώς αναφέρεται στην δολοφονία του Καποδίστρια, με δεδομένη την χρήση του όρου Τρομοκρατία απο τους άγγλους ήδη απο το 1798 όπως προαναφέρθηκε.

Ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε το 1831, αρκετές δεκαετίες αργότερα του 1798, έτσι ωστε να έχει πλέον “ωριμάσει” η χρησιμοθηρία του όρου τρομοκρατία.

Ο τίτλος του φακέλου:

THE ASSASSINATION OF KAPODISTRIAS

υπότιτλος

«MINISTER DE LA JUSTICE A’ SA MAJESTE LE ROIS POOR LA REGENCE»

Πράγματι, αν αναμοχλεύσουμε την Ελληνική Ιστορία θα βρούμε γεγονότα που θα μπορούσαν κάλλιστα να χαρακτηρισθούν...τρομοκρατικές ενέργειες, ειδικά τα σχετικά με την Επανάσταση του 1821, τον Μακεδονικό Αγώνα...

Παρ' όλα αυτά, ακόμα και σήμερα ο θαμώνας του Les Deux Maggots και του Cafe de flore στο Παρίσι ή της Αίγλης στην Αθήνα ή του Gloria Jeans Cafe στην Λαχώρη του Πακιστάν, έχει την αυτή απορία.

Τι είναι η τρομοκρατία,

ποιός γίνεται τρομοκράτης,

τι επιδιώκει με τις ενέργειες του...

Επιστρέφωντας στον Νέγκρι και τον διάλογο με τους Μπακούνιν και Κόστα , ο διάλογος εκείνος μας δίνει μια απτή εικόνα του τι εννοούν "τρομοκρατία" οι ίδιοι οι ..."τρομοκράτες".

Είναι ουσιαστικά η επίθεση σε μια τεχνιέντως διαμορφωμένη και καλώς συντηρημένη - περιφρουρημένη αντίληψη για το κοινωνικό, πολιτικό και πολιτειακό γίγνεσθαι που έχει επιβληθεί.

Διότι ο Νέγκρι, ο Μπακούνιν, ο Κόστα, αποδέχονται μόνο την επίθεση ως μέσον ανατροπής αφού η ζωή περνά σε δεύτερη μοίρα και είναι γνωστόν ότι ο επιτιθέμενος εκτίθεται πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως στον κίνδυνο του θανάτου!

Προστίθεται ενα ακόμη στοιχείο στο παλαβό του σχεδιασμού, το οποίο είναι η υπερκέραση-απόρριψη του υφιστάμενου για κάθε χρονική περίοδο  νοημάτος, σημασίας και αξίας της ζωής.

Επανανοηματοδότηση του όρου ζωή, η οποία επεκτείνεται και περιλαμβάνει τομείς που δεν άπτωνται της φυσικής παρουσίας και βιολογικής εξελίξης του ατόμου.

Η αναφώνηση, “ Ο Αλλαχ είναι Μεγάλος”, αποτελεί αποδοχή και αναγγελία αναχώρησης πρός την “μετα-βιολογική ζωή” την οποία προσδοκά ο αυτόχειρας βομβιστής-καμικάζε ή ότι άλλον διακριτικό τίτλο του επισυνάψουμε!

Βεβαίως η απαξίωση της ζωής είναι ενα ζήτημα προς συζήτηση και μάλιστα...η αντίληψη του Ζαικνέβσκι για την “επιθετικότητα” προκάλεσε την αντίδραση και του Μπακούνιν ο οποίος χαρακτήρισε το κήρυγμα του πρώτου ως ...τρελή και δογματική περιφρόνηση για τον άνθρωπο!

Αυτή η έντονη άρνηση του Μπακούνιν πρός το κήρυγμα του Ζαικνέβσκι, θυμίζει λίγο πολύ το νεοφανές δόγμα της κατάκτησης του Μυαλού και της Καρδίας του τοπικού πληθυσμού, κάτι το οποίο αρχίζει να κερδίζει έδαφος στα σχεδιαστήρια των στρατιωτικών επιτελείων και να αποτελεί τμήμα του γενικότερου πλάνου ενεργειών.

Η ανωτέρω επισήμανση, μας οδηγεί μοιραία στην πόρτα του στρατού για να δούμε πως αντιλαμβάνεται ο στρατός και χρησιμοποιεί την τρομοκρατία.

Στην τρομοκρατία, εκπαιδεύονται στελέχη και προσωπικό για να αντιμετωπίσουν εχθρικές δραστηριότητες και σχεδιασμούς τους οποίους οι συμβατικές δυνάμεις της χώρας που απειλείται δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν.

Δεν είναι του παρόντος να αναφερθούν οι μορφές και υφές των μη συμβατικών στρατιωτικών επιχειρήσεων όποτε θα αποφύγουμε την αναφορά σε αυτές.

Είναι χαρακτηριστική η αναφορά του εγχειριδίου εκπαίδευσης στον ανορθόδοξο πόλεμο για το κομμάτι της τρομοκρατίας του Ε.Σ, κατηργημένη έκδοση, στο οποίο διαβάζουμε.

Δολοφονίες-απαγωγές-καταστροφή σημαινόντων προσώπων,

υλικών και κατασκευών για να επιτευχθεί ακόμα

και η κινητοποίηση του εχθρικού πληθυσμού

προς άρσιν των στρατιωτικών επιχειρήσεων εκ μέρους του αντιπάλου.

Κάτι το οποίο είδαμε σαν αποτέλεσμα των επιθέσεων στην Μαδρίτη που οδήγησε την Ισπανική κυβέρνηση να αποχωρήσει απο το Ιράκ.

Δύο εκ. Ισπανοί διαδήλωσαν σιωπηρά για τα χτυπήματα στην Μαδρίτη τον Μάρτιο του 2004 και τον Μάιο η Ισπανία απέσυρε την αποστολή των 1400 στρατιωτών της απο το Ιράκ.

Ο πόλεμος, είναι η συνέχεια της πολιτικής,

έγραψε ο Κλαούζεβιτς.

Πολιτική η απόφαση να σταλούν Ισπανικά στρατεύματα στο Ιράκ, πολιτική η απόφαση να αποσυρθούν!

Συνεχίζεται...