Αναλύοντας τις μαρτυρίες των μαχητών της ΕΛΔΥΚ. Mέρος 2ον.

Στο δεύτερο μέρος της ανάλυσης για τις μαρτυρίες των μαχητών της ΕΛΔΥΚ , οι προσωπικές εμπειρίες τους,ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ να ανοίγουν διάπλατα, λεωφόρους πληροφόρησης και προβληματισμού για το τότε και το σήμερα.
Στο βίντεο που θα παραθέσω ξεκινάμε απο την χρονική στιγμη 10:30, αφού το αρχικό κομμάτι το καλύψαμε στην πρώτη ενότητα.
http://www.youtube.com/watch?v=Kq-yCK9h_XY
Στιγμιότυπο 10:10 - 10:30
-Μύριζε ασχημα το αίμα.....
-Λιποθύμησα....
-Αγρίεψα....
-Κοιμήθηκα με πτώματα και δεν συνέβαινε τίποτα...
ΑΝΑΛΥΣΗ:
Εδώ έχουμε να κάνουμε με την διερεύνηση ιατρικών όρων και φαινομένων.
Είναι γνωστό  ότι με τον θάνατο αρχίζει η διαδικασία της σήψης.
Το ανθρώπινο σώμα φιλοξενεί περίπου 100 τρισεκατομ. βακτήρια στα εντόσθια του.
Αυτά τα βακτήρια ενεργοποιούνται με τον θάνατο, και προκαλούν την διάσπαση του ανθρώπινου σώματος.
Οι συνθήκες περιβάλλοντος επηρεάζουν ιδιαίτερα την ταχύτητα διάσπασης.
Η διάσπαση επιφέρει την έκλυση ΠΟΥΤΡΕΣΚΙΝΗΣ και ΚΑΔΑΒΕΡΙΝΗΣ.
Αμφότερες έιναι τοξικές ουσίες και ευθύνονται για την άσχημη μυρωδιά του πτώματος.
Υπάρχουν ζώα και πτηνά, τα λεγόμενα πτωματοφάγα, τα οποία έχουν αναπτύξη μηχανισμούς για την αντιμετώπιση της τοξικότητας της Πουτρεσκίνης και της Καδαβερίνης.
Η κακοσμία του στόματος και η βακτηριακή κολπίτιδα οφείλονται επίσης σε αυτές τις δύο ενώσεις.
Στην Φιλανδική μυθολογία η μυρωδιά του πτώματος αποδίδεται στην θεότητα ΚΑΛΜΑ.
Οι ιατροδικαστές για να αποφύγουν αυτή την επίθεση δυσοσμίας, τοποθετούν στα ρουθούνια της μύτης δυόσμο.
Η λιποθυμία , έχει πολλές αιτίες.
Στην προκειμένη περίπτωση,η έντονη συναισθηματική φόρτιση και ο ψυχολογικός αιφνιδιασμός που προήλθε απο την επαφή με ένα κατακερματισμένο πτώμα οδήγησαν στην λιποθυμία.
Στο Βιετνάμ , οι νεοφερμένοι υποχρεώνονταν να μαζεύουν πτώματα, για να συνηθίσουν την εικόνα και να εξοικειωθούν οι αισθήσεις.
-Αγριέψα...αναφέρει ο βετεράνος της ΕΛΔΥΚ.
Δεν αγρίεψε, απλώς δεν ΑΡΝΗΘΗΚΕ  να συμμετάσχει  σε ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου.
Κατακερμάτισε τα αρνητικά της εκεί παρουσίας του-κοιμήθηκε με νεκρούς-και λειτούργησε ως αναρριχητής που καταβάλει κάθε προσπάθεια να βγεί στην κορυφή αλώβητος το δυνατόν.
Αντι να κοιτάζει το χάος πίσω του και να ΠΑΓΩΣΕΙ , κοίταζε την κορυφή.
Αξιοθαύμαστο!
ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ 11:22 - 12 :12
-Η συνδρομή  του ΟΗΕ και των Βρετανών στις Τουρκικές δυνάμεις.
ΑΝΑΛΥΣΗ:
Η δράση του ΟΗΕ και τών Βρετανών , έχει σχολιαστεί πολλάκις στο παρελθόν.
Εκείνο το οποίο απαιτείται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι οι διοικήσεις να έχουν ξεκάθαρες οδηγίες εμπλοκής και χρήσης πυρών.
Το δικαίωμα της αυτοάμυνας είναι αναφαίρετο δικάιωμα ειδικά σε εμπόλεμες ζώνες.
ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ 12:13 - 13:39
-Το μαχαίρι...
-Του έκοψα τον λαιμό....
-Με έκοψε στο χέρι....
-Οι σφαίρες είναι διαφορετικά απο ότι με μαχαίρι....
-Συναισθήματα;....ο θανατός σου η ζωή μου.
ΑΝΑΛΥΣΗ:
Αυτά τα οποία περιγράφονται σε αυτό το ένα λεπτό,οι έννοιες και οι πράξεις, μπορούν να τροφοδοτήσουν τόμους βιβλίων .
Είναι μεγάλο το εύρος των θεμάτων τα οποία καλύπτονται και περιγράφονται απο την τοποθέτηση σε αυτό το ένα λεπτό.
-Επιβίωση στο πεδίο της μάχης.
-Τεχνικές μάχης σώμα μέ σώμα.
-Ψυχολογία της αφαίρεσης ζωής........
Παρόλο το γεγονός ότι ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν σε εξέλιξη με άπειρα διδάγματα, είχε προηγηθεί ο πόλεμος των 6 ημερών στην μέση ανατολή και του Γιομ Κιπούρ 1967 και 1973 αντίστοιχα,φαίνεται ότι τόσο το ελληνικό όσο και το τουρκικό επιτελείο, ελάχιστο ενδιαφέρον είχαν δείξη για τα διδάγματα αυτών των συγκρούσεων.
Πόσο μάλλον να υιοθετήσουν στην εκπαίδευση αυτά τα διδάγματα.
(Εκτενέστερα στα συμπεράσματα )
Επι τη σκηνής της μάχης διαπιστώνουμε και με βάση πάντοτε τις μαρτυρίες ότι:
α)
Δεν υπήρχε νοοτροπία και εκπαίδευση στην χρήση μαχαιριού.
β)
Ο μεν ΕΛΔΥΚΑΡΙΟΣ κατέβαλε τον αντίπαλο του χάρις στον μερικό αιφνιδιασμό που πέτυχε, ο δε Τούρκος έχασε την ζωή του, αν και απο την περιγραφή του σκηνικού φαίνεται ότι ενώ κατάφερε να αντιδράση στον αιφνιδιασμό, δέν ήξερε! πώς να αντιδράση καταφέρνοντας δύο επιπόλαια χτυπήματα στο εξωτερικό του αντιβραχίονα του αντιπάλου του.
γ)
Είναι πασιφανής η αρχική ΜΗ διάθεση αφαίρεσης ζωής στον ΕΛΔΥΚΑΡΙΟ.
Οπως αναφέρει και ο ίδιος άλλο το μαχαίρι και άλλο το όπλο και οι σκοτωμοί απο απόσταση.
-Τραγικό λάθος η επιλογή του να αρπάξη απο τον λαιμό τον αντίπαλο του.
Η τακτική χρήση του μαχαιριού απαγορεύει όποια επαφή με το σώμα του αντιπάλου.
Το αξιοσημείωτο στο όλο σκηνικό είναι ότι δεν γνωρίζουμε τί έγινε με τον δεύτερο Τούρκο στρατιώτη.
Επίσης δείχνει την ένδοια εξοπλισμού αλλά και την παρωχημένη τακτική νοοτροπία.
Σήμερα, ενα πιστόλι είναι αναπόσπαστο τμήμα του εξοπλισμού για τέτοιες περιπτώσεις.
Βέβαια μια ολόκληρη λίστα ερωτημάτων μπορεί να τεθεί και ζητά απαντήσεις, μερικά εξ αυτών είναι:
-Είχε τοποθετηθεί ξιφολόγχη στα όπλα ;
-Ηταν ακονισμένες οι ξιφολόγχες ;
-Υπήρχαν διαθέσιμες χειρομβομβίδες και απο τις δύο πλευρές και τί τύπου ;
-Υπήρξε σκέψη για την χρήση τους;
-Γνώριζαν πώς χρησιμοποιούμε χειροβομβίδες σε τόσο κλειστό κύκλο αντιπαράθεσης ;
-Πώς κατάφεραν οι δύο Τούρκοι στρατιώτες να προσεγγίσουν τόσο κοντά ;
-Υπήρχαν ή όχι περιμετρικά μέτρα ασφαλείας και αν ναί, γιατί δεν λειτούργησαν;
Η ψυχολογία της αφαίρεσης ζωής όταν γίνεται με τόν τρόπο που βίωσε ο ΕΛΔΥΚΑΡΙΟΣ δείχνει ότι δέν υπήρχε η κατάλληλη διανοητική προπαρασκευή.
Αυτό το οποίο ονομάζουμε ...ο ΑΛΛΟΣ.
Αυτό βαρύνει και μόνο τις διοικήσεις και τα προγράμματα εκπαίδευσης.
Η έννοια του ΑΛΛΟΥ και η αφαίρεση του ανθρώπινου προσωπείου του αποτελεί βασική εκπαιδευτική στόχευση.
Προετοιμάζει τον μαχητή να αφαιρέση την ζωή του αντιπάλου του χωρίς ενδοιασμούς και αναστολές.
Τουλάχιστον, τις αμβλύνει.
Οπως εξαιρετικά επισημαίνει ο ΕΛΔΥΚΑΡΙΟΣ , άλλο οι βολές απο απόσταση και άλλο η μάχη σώμα με σώμα.
Γίνεται αντιληπτό και γράφτηκε  εξαρχής,  η τοποθέτηση του ΕΛΔΥΚΑΡΙΟΥ αυτό το ένα λεπτό, είναι θησαυρός μελέτης.
ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ 13:50 - 14:15
-Κάποιος να μου πεί αν αυτό που έκανα ήταν σωστό.
-..............................................
ΑΝΑΛΥΣΗ:
Το να επιχειρήσουμε να απαντήσουμε ότι αυτό που έκανε ήταν σωστό ή λάθος, είναι ατόπημα ολκής!!
Κανείς δέν μπορεί να απαντήσει σε αυτό.
Ο μόνος που μπορεί να εκφράσει άποψη είναι ένας συμμαχητής που βίωσε την ίδια εμπειρία.
Η μόνη ερώτηση που μπορούμε να θέσουμε σε αυτόν τον άνθρωπο είναι η εξής:
-Αν θεωρεί ότι σε κάποιες περιπτώσεις μπορούσε με την σημερινή ωριμότητα και γνώση που έχει, να αποφύγη την υπέρτατη βία και τι συμβουλεύει επ΄αυτού.
-Αν μπορούμε απο την πλευρά μας να προτείνουμε κάτι, αυτο είναι το εξής:
Τέτοιες εμπειρίες καλό είναι να λειτουργούν διδακτικά και προστατευτικά στα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας που δέν έχουν ανάλογα βιώματα και ειδικά στα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων που θα κληθούν να οδηγήσουν τον στρατιώτη στην μάχη.
ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ 14:56 - 15:02
-Κανείς δεν γεννιέται Ήρωας.
ΑΝΑΛΥΣΗ:
Η έννοια του όρου Ηρωας, είναι παρεξηγημένη.
Στην περίπτωση του Κυπριακού , 1974, ο χαρακτηρισμός ήρωας απαλοίφθηκε και ενοχοποιήθηκε για πολλούς και διάφορους λόγους.
Ένας απο αυτούς ήταν η μή διάθεση της Ελληνικής κοινωνίας και πολιτείας να εμπλακεί σε ολοκληρωτική αντιπράθεση με την Τουρκία καθώς και η αποφυγή δημιουργείας προτύπων που θα γαλουχούσαν τις επόμενες γενεές.
Η Ελλάδα αποφεύγει συστηματικά την δημιουργεία αποτρεπτικής -  μαχητικής σκέψης σε σχέση με την γειτονική χώρα.
Ο γράφων είχε προσωπικό βίωμα για αυτήν την επιλογή κατα τα χρόνια της υπηρεσίας του στο στράτευμα.
Ταυτόχρονα αποτελεί απόδειξη της ενοχής της τότε Ελληνικής πολιτείας ή μή αποδοχή ηρώων στον πόλεμο της Κύπρου και αυτό ερμηνεύεται ώς εξής:
Ο ήρωας και ο ηρωισμός αποτελεί μυητική και εξιλεωτική πράξη μιας κοινωνίας που αδυνατεί να αντιμετωπίσει αδυναμίες και ανικανότητες.
ΒΛΕΠΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
ηρωας
Αντιθέτως η Ελληνική πολιτεία αντιμετώπισε τους μαχητές της Κύπρου ώς αντίπαλο σώμα και ενόχληση.
Η ερμηνεία που δίνεται είναι ότι η τότε Ελληνική πολιτεία λειτουργούσε εν πλήρη γνώση και αποδοχή των πεπραγμένων στο νησί.
Η εμφάνιση και κυρίως επίσημη αποδοχή ηρώων ήταν εκτός του σχεδιασμού αυτού.
Απαξίωσε την εκεί παρουσία τους και απέρριψε τις εμπειρίες που αποκόμισαν θέτωντας σε μικροσκοπική πολιτική εξέταση και επεξεργασία την Ελληνική στρατιωτική παρουσία και δράση.
Θα σταματήσω εδώ για σήμερα την εργασία αυτή για να την συνεχίσω λίαν συντόμως.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ.
Οι πόλεμοι της δεκαετίας του ΄70 και του ΄80 φαίνεται ότι δεν ακούμπησαν καθόλου τα Ελληνικά επιτελεία.
ΤΟ Βιετνάμ , ο πόλεμος των 6 ημερών και του Γιομ Κιπούρ φαίνεται ότι δέν είχαν να διδάξουν τίποτε στο Ελληνικό στράτευμα.
Αυτό είναι πασιφανές απο την εκπαιδευτική ένδοια των μαχητών της Κύπρου.
Αλλά και οι  εμπειρίες μάχης του Ελληνικού εμφυλίου φαίνεται ότι είχαν ελάχιστη ανταπόκριση στα εκπαιδευτικά μοντέλα του Ελληνικού στρατού.
Ολες οι εμπειρίες που περιγράφουν οι μαχητές της ΕΛΔΥΚ και οι οποίοι αναγκάστηκαν επι του πεδίου να ανακαλύψουν τα αντίμετρα με τα οποία λειτουργούσαν ήδη οι Αμερικανοί συνάδελφοι τους στο ΒΙΕΤΝΑΜ, ήταν μακράν της εκπαιδευτικής υιοθέτησης απο τα Ελληνικά επιτελεία, προφανώς και τα Τουρκικά.
Αναφέρομαι στο Βιετνάμ , διότι η εκεί σύγκρουση έτρεχε ταυτόχρονα με τις επιχειρήσεις στην Κύπρο.
Τόσο οι μαχητές της ΕΛΔΥΚ, όσο και οι ομόλογοι τους στο ΒΙΕΤΝΑΜ ήταν νεαρής ηλικίας 18-20 ετών με ελάχιστη πείρα ζωής και τριβή.
Αναγκάστηκαν να σηκώσουν βαρύ ατομικό φορτίο χωρίς να γνωρίζουν τις παραμέτρους αυτής της εμπλοκής και βρέθηκαν και κατηγορούμενοι.
Το ότι δεν μεταμορφώθηκαν σε στυγνούς εγκληματίες μετά την εμπειρία τους αποτελεί κόσμημα και μάθημα ζωής.