Αυτοπροστασία.

Οι τεχνικές αυτοάμυνας αποτελούν ένα εφόδιο, με το οποίο ο γνώστης έχει την δυνατότητα και ευχέρεια να αντιμετωπίσει μια άμεση απειλή που κατευθύνεται εναντίων της φυσικής του υπόστασης.

Η αυτοάμυνα προβλέπεται απο τον νομοθέτη ο οποίος την αναγνωρίζει και προσφέρει την απαραίτητα νομική κάλυψη σε αυτόν που την χρησιμοποιεί.

Ο νομοθέτης αναγνωρίζει το δικαίωμα αυτοάμυνας διότι δεν είναι δυνατόν να σταθεί ενάντια στο υπέρτατο αγαθό της ζωής. 

Εν τούτοις, η αυτοάμυνα υπόκειται σε περιορισμούς τούς οποίους η νομοθεσία ορίζει σαφώς .

Αυτή την νομοθεσία οφείλει ο πολίτης να γνωρίζει και ίσως θα πρέπει να αποτελεί και μάθημα στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου.

Η μελέτη της νομικής ερμηνείας της αυτοάμυνας είναι εξαιρετικά σημαντική, διότι τα όρια μεταξύ αυτοάμυνας και συμπλοκής, ενώ είναι θολά στον καθημερινότητα, είναι διαφανέστατα ενώπιον του δικαστού.

Η αυτοάμυνα λογίζεται εντός του νόμου, όταν η βλάβη που επιφέρει ο αμυνόμενος δέν υπερβαίνει την βλάβη που θα υφίστατο, αν ήταν επιτυχής η επίθεση που ανασχέθηκε!
-Δεν νοείται αυτοάμυνα η αντιμετώπιση λεκτικών επιθέσεων με μια βόμβα ναπάλμ!
-Ενα υβριστικό σχόλιο με μαχαίρωμα.

Πού και πότε μπορούμε να εξασκήσουμε το δικαίωμα της αυτοάμυνας ;

Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα πρέπει να διαπιστώσουμε και να κατανοήσουμε απο πού προέρχονται οι απειλές και τι συνιστούν για την προσωπικότητα, την σωματική ακεραιότητα καθώς και την περιουσιακή μας κατάσταση.

Οι απειλές διακρίνονται σε 3 βασικές κατηγορίες οι οποίες αλληλοσυμπλέκονται , καθιστώντας τα όρια της αυτοάμυνας ακόμα πιο θολά και τροφοδοτώντας μια πληθώρα νομοθετημάτων που καλούνται να καλύψουν αυτήν την αλληλοσύμπλεξη.

-Κοινωνικoποιημένες απειλές.

-Απειλές κατά της σωματικής ακεραιότητος.

-Απειλές κατα της περιουσίας.

Κοινωνικοποιημένες απειλές , είναι οι απειλές που προέρχονται απο το ειδικότερο περιβάλλον στο οποίο έργαζόμαστε-σπουδάζουμε.
Για παράδειγμα η εργασιακή προστριβή και αντιπαλότητα ενώ αποτελεί απειλή-πιθανή απώλεια εργασιακής θέσεως-  δεν δικαιολογεί χρήση σωματικής βίας για την ανάσχεση της.
Εν τούτοις αν αυτή η εργασιακή αντιπαλότητα συνοδεύεται απο υβριστικές εκφράσεις, δικαιολογεί την επέμβαση της δικαιοσύνης, με το αιτιολογικό της εξύβρισης-προσβολής προσωπικότητος.
Αν η εργασιακή προστριβή συνοδεύεται ή εκπορεύεται απο σεξουαλική παρενόχληση-επίθεση , τότε δικαιολογείται στην περίπτωση της επίθεσης, η χρήση βίας απο το θύμα για την αντιμετώπιση της.
Βλέπουμε ότι τα όρια είναι ρευστά!
Αυτη η ανωτέρω διαπίστωση λειτουργεί πολλές φορές υπέρ του θύτη, ο οποίος αξιοποιώντας το περιβάλλον και την ιδιοσυγκρασία του θύματος, μπορεί να προβεί και σε φυσική επίθεση , στηριζόμενο σε αμυντικές αναστολές  του θύματος που πιθανόν να προέρχονται απο  εργασιακή-βιοποριστική ανάγκη.
Είναι γνωστή η έκφραση ,ειδικα σε σεξουαλικές επιθέσεις..........τα ήθελε!
Εκείνο το οποίο είναι άμεσα κατανοητό , είναι το γεγονός ότι τέτοιους είδους απειλές μπορούν να είναι διαπραγματεύσιμες μεταξύ θύτη και θύματος ενώ ταυτόχρονα μπορούν να λαμβάνουν γνώση αστυνομικές και δικαστικές αρχές.
Παραδείγματος χάριν ...όχι εδώ, θα μας ακούσουν όλοι,.... είσαι ελκυστικός, αλλά δεν μπορώ μέσα στο γραφείο......, συνήθως αναστέλλει την διάθεση του θύτη, δίνοντας τον απαραίτητο χρόνο στο θύμα να απεμπλακεί , προσωρινά τουλάχιστον και να ζητήσει φιλική - οικογενειακή - αστυνομική ή δικαστική συνδρομή.
Αντιθέτως, μια απειλή που έχει σαφή στόχευση την σεξουαλική ικανοποίηση του θύτη ή την ικανοποίηση δολοφονικών ενστίκτων και εκδηλώνεται σε ένα πάρκινγκ οχημάτων ή κατά την εισβολή στο χώρο  κατοικίας δέν αφήνει κανένα περιθώριο ανάγνωσης των ψυχολογικών χαρακτηριστικών του θύτη και διασκέδασης της επίθεσης.
Το στοιχείο της ¨διαπραγμάτευσης ¨ έχει απαλοιφθή, ο θύτης εφορμά δια να ικανοποιήση και υλοποιήση τις προθέσεις του.
Εκεί αρχίζει να γίνεται επιτακτική η ανάγκη γνώσεων αμύνης.
Αυτή η γνώση, πρέπει να συνοδεύται απο μία σειρά παραμέτρων για να έχει επιτυχές ανασχετικό αποτέλεσμα.
Οι παράμετροι αυτοί μεταξύ άλλων έιναι:
-Εντατική εκπαίδευση στις τεχνικές αυτοάμυνας.
-Ψυχοδιανοητική προετοιμάσια και εγρήγορση ότι όλοι και ανά πάσα στιγμή μπορεί να είμαστε εν δυνάμει στόχοι.
Το μεγαλύτερο κενό που παρατηρήται σε επίθεσεις τέτοιας μορφής απο την πλευρά του θύματος το οποίο δεν είναι εξοικειωμένο με καταστάσεις βίας, είναι ο χρόνος αντίδρασης.
Ο χρόνος αντίδρασης, είναι ο χρόνος που μεσολαβεί μεταξύ αντίληψης και αντιμετώπισης:
                      ΧΑΝΤΙΔΡΑΣΗς= Χρόνος αντίληψης -( ΠΑΓΩΜΑ)- Χρόνος αντιμετώπισης.
Στην πράξη , αν η απειλή είναι συντονισμένη και εκπαιδευμένη, χρόνος αντιμετώπισης δεν υφίσταται.
-Ούτε που κατάλαβα τι έγινε ........., λένε συνήθως τα θύματα, εφόσον για χ-ψ λόγους έχουν καταφέρει να διασωθούν!
Εκείνο λοιπόν το στοιχείο το οποίο είναι καθοριστικό και ζωτικό στην αυτοάμυνα, δέν είναι οι τεχνικές που πιθανόν να γνωρίζουμε , αλλά.......
η ικανότητα να μπορούμε να .....αναγνωρίσουμε την απειλή!
Απο την στιγμή που θα μπορούμε να αναγνωρίσουμε την απειλή, αυξάνουμε την ετοιμότητα και ελαχιστοποιούμε το χρονικό κενό -ΠΑΓΩΜΑ- μεταξυ αντίληψης και ανιμετώπισης της απειλής.
Πέρα λοιπόν απο όποιες τεχνικές και τέχνες μάχης γνωρίζουμε , πρέπει να διατηρούμε διανοητική και ψυχολογική ετοιμότητα η οποία ελαχιστοποιεί το ΠΑΓΩΜΑ και οδηγεί στην επιβίωση μας.
Το Πάγωμα,είναι κοινή εμπειρία σε όλους, είναι δε ταυτόσημο με τον χρόνο αντίδρασης , όπως περιγράφεται στην παράπανω εξίσωση.
Στην οδήγηση απο την στιγμή που εντοπίζουμε ένα εμπόδιο  μέχρι την στιγμή που πατάμε το φρένο, μεσολαβεί ένα χρονικό διάστημα το οποίο διαφέρει απο οδηγό σε οδηγό, λόγω ηλικίας ,την κατάσταση του δρόμου  την ταχύτητα του οχήματος και κυρίως την προσοχή του οδηγού...ετοιμότητα ....κατά την οδήγηση.
Ετσι είναι και μία απειλή κατά της ζωής και της περιουσίας.
ΔΟΓΙΒΑΝΗΣ Γ.