Eγκληματολογική διάγνωση.

Η εγκληματολογία στην προσπάθεια της να διαγνώση την εγκληματική προσωπικότητα και την κοινωνική του προσαρμοστικότητα διαχωρίζει τα εγκληματικά άτομα σε 4 γενικές κατηγορίες.
Αυτές είναι:
1.
Ατομα με υψηλή εγκληματική ικανότητα και υψηλή κοινωνική προσρμοστικότητα.
Διαπράτουν τα πλεόν σοβαρά εγκλήματα , είναι οι πιό επικίνδυνοι.
Ακολουθούν μία νομοταγή ζωή και εξαιτίας αυτού, σπάνια συλλαμβάνονται.
2.
Στην δεύτερη περίπτωση έχουμε άτομα με υψηλή εγκληματική ικανότητα και χαμηλή κοινωνική προσαρμοστικότητα.Είναι οι κατ΄επάγγελμα εγκληματίες.
3.
Στην τρίτη περίτπωση ,διακρίνουμε χαμηλή εγκληματική ικανότητα και προσαρμοστικότητα.
Σε αυτήν, αντιστοιχούν κυρίως άτομα με ιστορικό ψυχασθένειας .
4.
Τελευταία ομάδα, είναι αυτοί που εμφανίζουν χαμηλή εγκληματική ικανότητα και υψηλή κοινωνική προσαρμοστικότητα.
Είναι αυτοί που τελούν έγκλημα πάθους ή περιστασιακό.
(τα στοιχεία, έχουν ληφθεί απο το βιβλίο των καθηγητών εγκληματολογίας κ.κ ΚΥΡΙΑΚΑΚΗ -ΠΑΝΟΥΣΗ,Νομική και εγκληματολογική προσέγγιση της Επικινδυνότητος.)
Με βάση τις ανωτέρω διαπιστώσεις και αφορμή το άρθρο που αναρτήσαμε στο BLOG με τίτλο:τέχνες μάχης.
Είναι πασιφανές ότι διδασκαλία πολεμικών τεχνών που έχουν υποβαθμισθεί σε επίπεδα αυτοάμυνας δεν είναι εφικτό να εφαρμοσθεί, εάν δεν υπάρχει συγκεκριμένο πεδίο εφαρμογής και για συγκεκριμένου τύπου απειλή και επικινδυνότητα.
Αν κάποιος επιχειρήσει να αντιμετωπίσει ένα άτομο της ομάδας 2- με τον νόμο να θεωρεί οτι κρέμεται ώς δαμόκλειος σπάθη στην κεφαλή του, μάλλον έιναι καταδικασμένος να υποστεί τουλάχιστον  βαρειές κακώσεις.